Echtparen van ongeveer 65+ jaar met ieder hun eigen verhaal. Verhalen over de liefde, hoe ze elkaar hebben leren kennen, de moeilijke maar vooral ook de mooie herinneringen samen.
De gesprekken die ik bij de mensen thuis hebt gevoerd waren zo leuk, interessant en aangrijpend. Ik hoop dat ik jullie door middel van de foto's en teksten mee kan nemen in dit gevoel.
Dat je jezelf, je ouders of opa en oma erin herkent.
Dat je zuchtend mee kijkt en denkt 'Ja, zo willen wij ook ouder worden'.

Toen ik 14 jaar oud was leerde wij elkaar kennen. Het was winter en toen was winter nog echt winter. Het water hier verderop was bevroren en iedereen uit de buurt ging erheen om te schaatsen. De schaatsen van vroeger moest je nog helemaal inbinden en dat lukte me niet in mijn eentje, plots stond hij daar en kwam me te hulp. Toen ik 15 was mocht hij voor het eerst bij ons thuis komen van mijn moeder en een aantal jaar later werd ons gezegd dat hij nu wel heel vaak hier was en we toch wel eens aan trouwen moesten denken. We trouwde om half 10 s’ochtends, hier, in de woonkamer met een tafel aan deze kant en een aan de andere kant, zo ging dat vroeger.

We trouwde een ander half jaar later, de bruiloft was prachtig! Het was een heel groot feest met alles er op en eraan op de prachtige locatie van slot Doddendael. Het was hartstikke slecht weer en er hing een dikke laag mist waardoor er bijna niets te zien was maar alsnog....het was prachtig. Een huwelijk heeft altijd wat ups en downs, dat hoort erbij. Maar communicatie is iets belangrijks, en soms gewoon even niet praten helpt ook.

Hij haalt nog steeds elk jaar bloemen voor mij en met 25 jaar huwelijk hebben we het groots gevierd. We zijn na het feest vertrokken naar America, daar zijn we de hele westkust af gegaan. We houden sowieso erg van reizen. We zijn naar Spanje, Portugal, Italië en in Marokko geweest, eigenlijk vinden we van alles prachtig als het maar mooi weer is.

Mijn relatie van 2 en half jaar was net verbroken, ik baalde en had he-le-maal geen behoefte aan mannen. Ik was uitgenodigd voor een feestje van een oud klasgenoot en terwijl ik bij haar binnen zat kwam hij binnen. Toen ik hem zag wist ik het meteen.... daar heb je weer zo een gladjanus. Strak in pak, italiaans streepjes colbert, een ringbaardje en hij droeg zijn haar in een punt. “Je kan versieren wat je wilt maar mij krijg je niet.” was wat ik dacht. Omdat er niemand op het feestje danste hadden ze een stom spelletje bedacht, we moesten in tweetallen staan en we deden wie het eerste zijn partner in wc papier had gewikkeld, drie keer raden wie met de gladjanus moest. Hierna plofte we samen neer en kwam het toverwoord, ik kom uit Soest, hij had er familie wonen en kende zelfs mijn opa en oma. Die avond bracht hij mij naar huis en terwijl we in de hal afscheid aan het nemen waren liep mijn moeder in haar nachtjapon de trap af “Miek was het gezellig? Oh, dag meneer” was het toen ze Fred zag staan. Ook hier viel het toverwoord ‘Soest’ wat er voor zorgde dat mijn moeder in haar nachtjapon thee begon te zetten en ze hebben nog uren zitten kletsen.

"Hoe we het zolang volhouden? We laten ieder ons eigen ding doen. Hij was veel weg met zijn werk en ik had ook mijn eigen werk. - Ruzie moet je niet maken, daar word je moe van. Nou soms hebben we weleens onze momentjes. Ik help hem altijd met zijn sokken aan doen, als ik boos op hem ben dan zeg ik gewoon: 'Je loopt maar op je blote voeten! Doe maar lekker zelf.' En dan moet hij maar even met zijn blote voeten in de sloffen. "

Door ziekte is het de laatste tijd niet meer gelukt maar we gaan anders elke maandag om half 11 naar de markt. Dan bestellen we overal ons groenten, fruit en dat soort dingen en lopen we door naar Vroom & Dreesmann voor een bak koffie en lopen we weer terug om onze spullen op de markt te halen, om 14uur zijn we weer thuis. Nu hij ziek is hebben we een lopend abonnement bij het ziekenhuis. Pas moest hij door zo’n scan waar hij nerveus van werd. Ik heb een stoel gevraagd en ben bij zijn hoofdeind gaan zitten, een beetje aaien en kroelen over zijn hoofd, 3 kwartier zodat hij rustig kon liggen. Wij zorgen wel voor elkaar.

In 1980 werkte we beide in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Hij werkte er als dokter en ik als verpleegkundige. We spraken elkaar natuurlijk weleens op het werk en we zijn samen eens gaan eten. Ik werd uitgenodigd voor zijn verjaardag en toen de avond afgelopen was ben ik maar gaan vragen of ik kon helpen met de afwas, daarna ben ik gewoon niet meer weg gegaan.

Hij is de bedachtzame van ons twee, ik ben juist erg impulsief. Zo vullen we elkaar aan. Je moet niet verwachten dat de ander perfect is want dat ben je zelf ook niet.

Al bijna ons hele leven kennen we elkaar al. Vanaf het moment dat we op de basisschool zaten kwamen we bij elkaar in de klas terecht. Op die leeftijd zagen we elkaar helemaal niet maar rond ons 16e jaar gingen we samen naar toneel en zijn we samen naar de kermis geweest. De eerste twee jaar was een knipperlicht relatie maar daarna werd het serieus, werd het echt. We zagen elkaar alleen op de zondag, zo ging dat vroeger. Later mocht daar een woensdagavond bij komen en toen ik 24 jaar was zijn we getrouwd zodat we konden gaan samenwonen. Trouwen moest wel in die tijd anders werd je in de nek gekeken! Wanneer je trouwde kwam er altijd na een tijdje bezoek aan je deur. De pastoor kwam langs om polshoogte te nemen of het niet eens tijd werd voor een baby. Bij ons heeft hij nooit langs hoeven komen, 10 maanden na onze bruiloft was de eerste er al! Terwijl hij ging werken bleef ik thuis met onze dochters. Zodra de jongste 5 jaar was ging ik werken in het huishouden, 30 jaar lang werkte ik bij dezelfde.

Bij de carnaval hebben we elkaar leren kennen, we waren elkaars eerste liefde. In die tijd was het allemaal wat strenger, je kon niet zomaar met iedereen verkering krijgen. Onze ouders waren beide zakenmensen, dat was erg belangrijk toen. Mijn vader zei altijd ‘Als je maar niet met een student thuis komt!’ In 1969 trouwde we voor de wet, pas later voor de kerk anders konden we geen huis samen krijgen. We zeiden altijd eerst voor de wet en later voor het bed! We hebben samen drie kinderen en heel wat mee gemaakt door de jaren heen. Heel veel mooie momenten maar ook zeker moeilijke tijden. Hij had een eigen zaak maar helaas konden we het hoofd niet boven water houden. Daarna heeft hij diploma’s gehaald voor in de horeca waardoor hij veel nachten weg was, feestdagen hebben we vaak niet als volledig gezin kunnen vieren en dat brak ons uit elkaar. Ik had ook mijn werk, gewoon overdag, dus we leefde langs elkaar op. Het werd teveel, ik had het gevoel alsof alles en iedereen zich aan mij vast klampte en ik zou verdrinken door de druk. We zijn gescheiden. Maar we hebben elkaar altijd met respect behandeld. De kinderen mochten altijd contact met hun vader en elkaar los laten konden we nooit. Drie en half jaar later zijn we weer opnieuw getrouwd. We hebben aan ons zelf kunnen werken, maar als team zijn we zoveel sterker.

Deze foto geeft ons huwelijk perfect weer, hij heeft mij door de jaren heen gedragen.

We zaten samen op een toneelclub, hij noemde me altijd schele en moest niets van me hebben. Tot we in een stuk een liefdesrol kregen, sindsdien zijn we niet meer zonder elkaar geweest. Hij was 19 en ik 15 jaar, dat wist hij alleen niet want ik vertelde dat ik 2 jaar ouder was! Pas nadat we een tijdje bij elkaar waren vroegen mijn ouders of hij de formulieren van de kinderbijslag op de post wou doen. Toen begon er een belletje te rinkelen want ik was de jongste thuis, hij vroeg voor wie die kinderbijslag was en toen pas wist hij dat ik 2 jaar jonger was. Toch is hij bij mij gebleven. - Ik zag dat het een lot uit de loterij was! Ik heb alleen tot nu toe geld moeten bijleggen

Op een dag was er een collega van hem komen lunchen. Die vroeg of hij weleens iets romantisch voor mij deed. Hij begon op te scheppen en vertelde dat hij elke vrijdag thuis kwam met een bos bloemen. Die vrijdag toen ik hem aan zag komen lopen stond ik in de deuropening klaar. ‘Eerst een bos bloemen, anders kom je er niet in.’

John is heel sportief! Hij is altijd fysiek bezig geweest en nu nog gaat hij vaak hardlopen of naar de badminton. Mijn gezondheid is niet optimaal dus ik heb mij nooit kunnen inzetten bij sporten maar ik hou enorm van de creatieve vakken. Eens in de week geef ik nog steeds schilderlessen. Ook houden we van samen op vakantie gaan, elk jaar werken we er naar toe om 3 weken van de winterzon te genieten. Telkens als dat lukt, soms een heel gedoe met een scootmobiel, dan voelt het als een echte overwinning.

Wij houden wel van feest, zeker met de carnaval. Elke 5 jaar geven we een feest voor ons huwelijk, met vrienden en familie. We maken ook samen muziek! Ik doe de muziek en zij zingt, voornamelijk smartlappen. Een keer in de 14 dagen hebben we een repetitie en zeker wel één keer per maand een optreden. Dan gaan we vaak naar een bejaardentehuis, Je weet wel, naar die oudjes!

Na 5 jaar zijn we getrouwd, op een zaterdag! Dat was vroeger een hele speciale dag, de duurste ook. Zonder gein, we hebben nooit spijt gehad van ons samen zijn. Bij het trouwen maakte we de belofte ‘in voor en tegenspoed’ en die belofte maken we waar, ik zou haar voor geen goud kunnen missen. Natuurlijk heb je weleens je ruzietjes maar bonje moet je gewoon maken, dan heb je namelijk ook weer wat om goed te maken.

We hebben twee dochters en vier kleinkinderen, toen onze dochter in verwachting was van de tweeling had ik er een droom over gehad. Ik droomde dat ik de trap afliep met twee babytjes. Vlak hierna vroeg onze dochter of we langs konden komen want ze had een verassing. Je krijgt een tweeling riep ik stralend, je had haar gezicht moeten zien, als ik kon had ik licht gegeven zo blij was ik.